مقدمه
ایران با دارا بودن بیش از ۸۷۰۰ کیلومتر مرز زمینی و آبی و همجواری با ۱۵ کشور، ظرفیت عظیمی برای توسعه تجارت، اشتغال پایدار و کارآفرینی مرزی دارد.
با وجود این فرصت استثنایی، مناطق مرزی کشور طی دهههای اخیر با چالشهایی چون بیکاری بالا، کولبری، ضعف زیرساختها و محرومیتهای اجتماعی مواجه بودهاند. این وضعیت ضرورت تدوین یک برنامه ملی برای توانمندسازی مرزنشینان و تبدیل مرزها از تهدید به فرصت را آشکار میسازد.
ظرفیتهای کلیدی استانهای مرزی ایران
•شمالغرب و غرب: کشاورزی (سیب، انگور، گندم)، صنایع دستی (فرش، گلیم، کفش کلاش)، مرزهای تجاری با عراق و ترکیه.
•جنوب و جنوبغرب: نفت، نیشکر، خرما، شیلات، ظرفیت بنادر خوزستان و بوشهر.
•شرق و جنوبشرق: زعفران، زرشک، عناب، خرما و شیلات، بندر چابهار.
•شمالشرق: دامپروری، صنایع دستی ترکمن، برنج و کلزا، گردشگری ساحلی و جنگلی.
چالشهای مشترک مرزنشینان
طراح کولبری و مشاغل غیررسمی
60%
فقدان صنایع تبدیلی و بستهبندی
88%
محرومیت زیرساختی (جاده، سردخانه، کارگاه)
90%
نابرابری اجتماعی (آموزش و بهداشت)
70%
مشکلات زیستمحیطی (خشکسالی، ریزگردها)
80%
تجربه میدانی: الگوی اشتغال پایدار در بانه و مریوان
در راستای عملیاتیکردن این سیاستها، شرکت تعاونی شیلان بانو از سال ۱۴۰۰ با هدف ایجاد اشتغال پایدار روستایی در نوار مرزی غرب کشور فعالیت خود را آغاز نمود.

راهکارهای راهبردی ملی
الگوی «هر روستا یک محصول – هر مرز یک بازار»
ساماندهی کولبران در قالب تعاونیهای مرزنشین
توسعه بازارچهها و مناطق آزاد مرزی
توانمندسازی زنان و جوانان در صنایع دستی، پوشاک و مشاغل خانگی
سرمایهگذاری در گردشگری مرزی (مذهبی، بومگردی، طبیعی)
حمایت مالی و قانونی (وام کمبهره، معافیت مالیاتی)
معیارهای انتخاب روستاها
- همراهی امام جماعت روستا
- همکاری شورا و دهیار
- سلامت فکری و همدلی مردان روستا
- وجود کولبران بهعنوان گروه هدف
- توانمندی زنان روستا
- نیاز کمتر به آموزش و بهرهگیری از ظرفیتهای بومی
- وجود بستر مناسب برای ایجاد کارگاه کوچک

نمونه پروژهها
روستای سورن
فرآوری میوههای ضایعاتی، ایجاد کارگاه میوهخشککنی با اشتغال ۱۰ نفر، صادرات به عراق.
روستای کریمآباد
توسعه تولید لیفهای پشمی ارگانیک و نان محلی؛ صادرات به عراق، فنلاند و آفریقای جنوبی.
روستای خواجهامیر
ایجاد کارگاه خیاطی با ظرفیت تولید روزانه ۱۰۰۰ قطعه و اشتغال ۷۰ نفر.
روستای بویین
ایجاد کارگاه صنعتی پوشاک با ظرفیت تولید ۳۰۰۰ قطعه در روز و اشتغال ۵۶ نفر در هر شیفت.
روستای شو
طراحی طرح فرآوری و بستهبندی سبزیجات؛ به دلیل عدم حمایت دولتی متوقف شد.
روستای نیزرو
ایجاد گاوداری کوچک (۱۰ رأس)؛ پروژه توسعه به ۳۰۰ رأس به دلیل کمبود حمایت متوقف شد.
توسعه در مریوان و سروآباد
•تشکیل تعاونی زنان کولبر با همکاری نهادهای حمایتی، در حوزه تولید لوازم خواب؛ اما پروژه به دلیل کارشکنی برخی نهادها منحل گردید.
•ایجاد کارگاه پوشاک بچگانه در سروآباد و توسعه آن در روستای درهتفه (شهر لکلکها) با اشتغال بیش از ۳۵ نفر و توسعه همزمان گردشگری و صنایع دستی.
جمعبندی
بررسیهای ملی و تجربههای میدانی نشان میدهد که اشتغال پایدار در مناطق مرزی ایران نیازمند نگاه جامع، ترکیب سیاستهای کلان و مشارکت واقعی مردم محلی است.
اگر دولت و بخش خصوصی به شکل هماهنگ عمل کنند، میتوان کولبری را به فرصت اقتصادی تبدیل کرد، مانع مهاجرت جوانان شد و مرزها را از تهدید امنیتی به فرصت توسعهای بدل ساخت.